ΘΥΜΑΜΑΙ ΚΑΙ ΣΤΗΡΙΖΩ

Όλη η Μ. Ασία, Πόντος, Καππαδοκία, Παράλια και η Κωνσταντινούπολη, δεν είναι μόνο για ταξίδια αναψυχής και αγορές.

Θα πρέπει να θυμόμαστε πάντα τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν εκεί, σ’ αυτήν την νευραλγική περιοχή, τα Ματωμένα Χώματα. Αυτές οι πατρίδες είναι χαμένες αλλά όχι λησμονημένες.

Η μνήμη είναι το ακοίμητο καντήλι, το αναμμένο κερί που με τίποτε δεν πρέπει να αφήσουμε να σβήσει. Οι πρόγονοί μας  ξεριζωμένοι από τα μέρη όπου γεννήθηκαν ήρθαν, στη νέα τους πατρίδα. Οι κάτοικοι στη νέα πατρίδα δεν τους καλοδέχθηκαν. Πρόσφυγγες τους έλεγαν, Τουρκόσπορους, Τουρκομερίτες… Δεν παντρευόντουσαν τα παλληκάρια «προσφυγγοπούλες», δεν άφηναν οι δικοί τους. Και όμως, οι πρόσφυγες ήρθαν και έδωσαν ζωή σε κάθε ξερό τόπο! Αγωνίστηκαν με όσες δυνάμεις τους είχαν απομείνει και πρόκοψαν.

«Όποιος μ’ ακούει να τραγουδώ άραγες τι να λέει;

Για τον καλό της τραγουδεί ή τον καημό της λέει;

Σαν τραγουδώ τον πόνο μου, γλυκαίνει και περνάει,

Μα το τραγούδι της καρδιάς στον ουρανό με πάει…

Η καρδιά μου πάντα θα ανήκει εκεί όπου είναι η ρίζα μου!!!

Κι’ απ’ ότι λέει ο Ελύτης « Είμαστε από καλή γεννιά»

Χαρούλα Ζωγραφοπούλου