Από το δίκτυο Μικρασιάτης.gr

Έγραψε το όνομα του παππού του στο μνημείο πεσόντων της Χηλής (Şile) της Μικράς. Ασίας

Μια αδικία αποκαταστάθηκε, έστω και με πρόχειρο τρόπο στο μνημείο των πεσόντων της πόλης Χηλή (Şile) της επαρχίας Χαλκηδόνας Κωνσταντινούπολης στη Μαύρη Θάλασσα. Το όνομα του παππού του Διονύσιου Βουλγαρόπουλου, έγραψε σε ένα χαρτόνι και το τοποθέτησε στο μνημείο ως φόρο τιμής ο εγγονός του Αλέκος Τσινάρας.

Στην πλατεία του θερέτρου αυτού της Μικράς Ασίας που υπάγεται στην ευρύτερη περιοχή της Κωνσταντινούπολης, (αποικία Θρακών με πολλούς  Έλληνες μέχρι το 1922, σήμερα υπάρχει χωριό Νέα Χηλή, έξω από την Αλεξανδρούπολη), υπάρχει ένα ηρώο με τα ονόματα των πεσόντων από την πόλη αυτή στον Α” Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1915 στην μάχη της Καλλίπολης.

Μόνο που γράφει το ονόματα μουσουλμάνων Τούρκων πεσόντων. Στην μάχη της Καλλίπολης όμως έχασαν την ζωή τους και 300 περίπου μη μουσουλμάνοι. Ανάμεσα τους Ρωμιοί και Αρμένιοι που ως Οθωμανοί υπήκοοι, τους έντυσαν στο χακί και τους έστειλαν στην πρώτη γραμμή. Ανάμεσα σε αυτούς που σκοτώθηκαν εκεί, εξαφανισθέντες κατά το επίσημο κράτος, ήταν και ο 20 χρονος τότε Διονύσιος Βουλγαρόπουλος.

Κατά την πρόσφατη επίσκεψη στη Χηλή, με αφορμή τη συνάντηση των Ταταυλιανών, ο εγγονός του Αλέκος Τσινάρας (Τσινάρογλου), έγραψε το  όνομά του σε ένα κομμάτι χαρτόνι και το τοποθέτησε στο μνημείο. Το εντυπωσιακό είναι πως όχι μόνο δεν τον απέτρεψαν οι ντόπιοι κάτοικοι, αλλά τον βοήθησαν κιόλας…

Ο Αλέκος Τσινάρας, μιλάει στο Δίκτυο Μικρασιάτης, για την κίνηση του αυτή αλλά και το πως εξελίχθηκαν τα πράγματα για την οικογένεια του πατέρα του Παναγιώτη Τσινάρα, αείμνηστου εφημέριου του Πατριαρχικού Ναού Αγίου Γεωργίου:

Μόλις είδα το μνημείο συνειδητοποίησα, πως από εδώ ξεκινά η οικογενειακή μου ιστορία. Λείπει από το μνημείο ένα όνομα, αυτό του παππού μου. Σίγουρα λείπουν κι άλλα, αλλά μιας και είμαι εδώ, ας το προσθέσω  στη μνήμη του κι ότι γίνει.   Ο παππούς μου Διονύσιος Βουλγαρόπουλος, εξαφανίσθηκε…στην μάχη της Καλλίπολης. Η γιαγιά μου Βασιλική Σολαγάνογλου, πέθανε λεχώνα στον πατέρα  μου Παναγιώτη.  Ως  το 1922 ο πατέρας μου μεγάλωσε με τις αδελφές της μητέρας του.  Το 1922 όταν οι Τσέτες  μπήκαν στο χωριό λόγχιζαν όπου νόμιζαν ότι κρύβονταν οι Ρωμιοί. Ο πατέρας μου Παναγιώτης τρυπήθηκε με λόγχη στο λαιμό. Τραυματισμένος αρκετές ημέρες, τον άφησαν οι συγγενείς του στο Νοσοκομείο Saint George και έφυγαν για την Ελλάδα. Τον έβγαλαν έξω από το Νοσοκομείο και το μόνο που θυμόταν ήταν το όνομά του Πανανής (Παναγιώτης) και το όνομα του θείου του.. Φώναζε συνέχεια θείε Αποστόλη, θείε Αποστόλη…Τις φωνές του άκουσε ένας Ρωμιός αστυνομικός, ο Αθανάσιος Τσινάρογλου, ο οποίος τον πήρε και τον πήγε στο σπίτι του πατέρα του. Αυτός και η δασκάλα γυναίκα του Ευδοξία, υιοθέτησαν τον πατέρα μου Παναγιώτη και φρόντισαν για την μόρφωση  του στο Αυστριακό Σχολείο της Πόλης. Όταν πέθανε ο αστυνομικός, αναγκάστηκε να κάνει διάφορες δουλειές, μέχρι που παντρεύτηκε μια γειτόνισσα τους από τη Χηλή. Αυτή του είπε ότι είναι ο γιος του Βουλγαρόπουλου και οι συγγενείς του είναι στην Ελλάδα. Είχε πάθος με την κλασσική και την Βυζαντινή μουσική και αργότερα χειροτονήθηκε διάκος στον Άγιο Νικόλαο του Γαλατά. Σπούδασε ανατολική και ευρωπαϊκή μουσική και ήταν απόφοιτος του Ζωγραφείου. Το 1964 δίδαξε ως καθηγητής μουσικής στο Ιωακείμιο Παρθεναγωγείο και δημιούργησε πολλές χορωδίες. Το 1967 ο Πατριάρχης Αθηναγόρας τον χειροτόνησε ιερέα και μέχρι το 1996 που έφυγε από τη ζωή ήταν πρωτοπρεσβύτερος και εφημέριος του Πατριαρχικού Ναού του Αγίου Γεωργίου…